Een aanbod om te onderhandelen is nog geen reden voor een feestje (p: EdV)
Een telkens terugkerend fenomeen: vanaf welk moment zijn er consequenties verbonden aan onderhandelingen? Dit naar aanleiding van een vonnis van de Rechtbank Rotterdam d.d. 12 april 2017 over afgebroken onderhandelingen nadat een potentiële koper voorbarig was gaan twitteren.
De kwestie: energieproducent Eneco (en aandeelhouder ‘Dong’) heeft/hebben een energiecentrale in de verkoop. Eneco, ALT en Romar sluiten een ‘Non-circumvention, non-disclosure, confidentiality and working agreement’ (kortweg: de Overeenkomst), met als doel het zoeken door ALT en Romar van een mogelijke koper van de Eneco-centrale. Bij een geslaagde verkoop ontvangen ALT en Romar een fee van 1,5% van de verkoopprijs.
ALT/Romar vinden die koper in het Nigeriaanse ‘3D Hi Tech’. Er wordt afgesproken dat Eneco een ‘Letter of Intent’ of ‘Memorandum of Understanding’ zal opstellen met afspraken en voorwaarden voor een mogelijke verkoop, maar dan gaat het mis. Nog vóór er iets is ondertekend, publiceert 3D HiTech op Twitter een enthousiast bericht over het bezoek van de ‘dynamic‘ vertegenwoordiger van 3D HiTech aan Eneco. De tweet wordt op eerste verzoek van Eneco verwijderd, maar heeft dan al 22 uur online gestaan. Eneco vindt dat de tweet in strijd is met de vertrouwelijkheid die was afgesproken in de Overeenkomst met ALT/Romar en trekt zich terug uit de onderhandelingen.
Er volgt een rechtszaak, waarin ALT/Romar stellen dat Eneco zich zich zonder goede reden heeft teruggetrokken uit de onderhandelingen met 3D HiTech. Ze vorderen schadevergoeding wegens misgelopen inkomsten. De rechtbank overweegt “dat het beginsel van contractsvrijheid meebrengt dat het een partij in principe vrij staat om onderhandelingen af te breken. Slechts onder bijzondere omstandigheden kan een partij zich niet meer terugtrekken uit onderhandelingen zonder schadeplichtig te worden. Daarbij kan met name van belang zijn in hoeverre de wederpartij gerechtvaardigd mocht vertrouwen op het tot stand komen van een overeenkomst.”
Volgens de rechtbank was Eneco tegenover ALT/Romar alleen maar verplicht om serieus met 3D HiTech te onderhandelen. Dat heeft ze gedaan. Dat Eneco de onderhandelingen heeft gestaakt is niet te wijten aan willekeur, maar aan het eigen gedrag van de door ALT en Romar aangedragen potentiële koper.
ALT en Romar stellen dat de kortstondige tweet de afbreking van de onderhandelingen niet rechtvaardigde, maar volgens de rechtbank miskennen ze daarbij de eigen afweging die Eneco in de gegeven omstandigheden mocht maken. Omdat ALT/Romar wisten dat de tweet in strijd was met de geheimhouding mochten zij op dat moment niet meer gerechtvaardigd vertrouwen op het tot stand komen van een overeenkomst tussen Eneco en 3D HiTech.
Omdat Eneco niet gehouden was tot het voortzetten van de onderhandelingen met 3D HiTech, is er geen basis voor het betalen van een schadevergoeding aan ALT/Romar gerelateerd aan een gemiste ‘successfee’; er is immers geen sprake van een geslaagde verkoop. Bovendien volgt uit de Overeenkomst tussen ALT/Romar en Eneco volgens de rechtbank ook niet dat Eneco überhaupt gehouden was om de centrale te verkopen, noch om gebruik te maken van de bemiddelingsdiensten van ALT/Romar.
Wat valt hiervan te leren? In ieder geval dat ‘onderhandelen’ niet hetzelfde is als ‘afspraken maken’. Er volgt ook uit dat gemaakte afspraken (zoals over geheimhouding) moeten worden nagekomen. En het meest belangrijke: het gebruik van vage onderhandelings-instrumenten, zoals het voornemen om een ‘Letter of Intent’ op te stellen, leidt niet tot aansprakelijkheid. Toch jammer voor ALT en Romar, want de inzet was € 5.000.000,=
Kracht advocatuur juridische blog 